വിങ്ങുന്ന ദിനങ്ങള്‍...

അവനെ വിട്ടിട്ടു്‌ തിരിച്ചു നടന്നപ്പോള്‍ ഇന്നവന്‍ കരഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന സമാധാനമായിരുന്നു.

പുതിയ ക്ലാസ്സിലേക്കു മാറ്റിയ അന്നു മുതല്‍ തുടങ്ങിയതാണ്‌ പിരിയുന്ന സമയത്തുള്ള കരച്ചില്‍.

തിരിഞ്ഞു നോക്കാന്‍ ഭയം ആയിരുന്നു. എങ്ങാനും അവന്‍ കരഞ്ഞു പോയെങ്കിലൊ എന്ന പേടി.. പക്ഷെ അറിഞ്ഞു അവന്‍ പുറകെ എത്തിയെന്ന്.

മുട്ടുകുത്തി അടുത്ത് ഇരുന്നതും അവന്‍ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. അവന്‍ ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "അമ്മേ, ഞാന്‍ ഫ്രെണ്ട്സിന്റെ കൂടെ കളര്‍ ചെയ്യാന്‍ പോകുന്നു" എന്ന് അവിടെയിരുന്ന കൂട്ടുകാരെ ചൂണ്ടി കാണിച്ചു അവന്‍ പറഞ്ഞു. എങ്കിലും ആ കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകള്‍് നനഞ്ഞിരിക്കുന്നത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു. കെട്ടിപ്പിടിച്ചവന്‍ ഉമ്മകള്‍ തന്നു. ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഞാന്‍ ഇരുന്നു. എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാല്‍ ഇന്നലത്തെ പോലെ അവന്‍ കരഞ്ഞു പോകുമോ എന്ന പേടി. ഒന്‍പതു മണിക്കു എത്തേണ്ട മീറ്റിംഗിനു താമസിക്കുന്നു എന്നതു അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പതിയെ അവനെ അടര്‍ത്തി മാറ്റി ടീച്ചറിന്റെ കൈയില്‍ ഏല്‍പ്പിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞു "മോനും പോയി കളര്‍ ചെയ്തോളു" എന്ന്. ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവന്‍ നോക്കി നിന്നു. തിരിഞ്ഞു നടന്നതും എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും കരച്ചില്‍ അടക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.....

വൈകുന്നേരങ്ങളില്‍ അന്നു വരച്ച ഒരു പടമോ അല്ലെങ്കില്‍ കളറു ചെയ്ത പേപ്പറോ, എന്തെങ്കിലും ആയി അവന്‍ കാത്തു നില്പ്പുണ്ടായിരിക്കും. പോകുന്ന വഴിയെ അന്നു പഠിച്ച പാട്ടുകളും കഥകളും അവന്‍ പറഞ്ഞു കേള്‍പ്പിക്കും. അവന്‍ എത്ര വളര്‍ന്നുപോയി എന്ന ചിന്തയോടെ എല്ലാം കേട്ടിരിക്കും. മനസ്സില്‍ ആശ്വസിക്കും അവന്‍ സ്കൂളില്‍ പോകാന്‍ തുടങ്ങിയത് നന്നായല്ലോ എന്ന്. അവന്‍ മൂന്നു വയസ്സിലെ എല്ലാം പഠിക്കുന്നുവല്ലോ എന്ന്. ചിലപ്പോള്‍ അതൊരു സ്വയം ന്യായീകരണവും ആകാം. അവനോടു ചെയ്യുന്നത് തെറ്റോ ശരിയോ എന്നത് പലപ്പോഴും മനസ്സില്‍ വരുന്നൊരു ചോദ്യമാണ്.

കഴിഞ്ഞ ദിവസം അവന്‍ ചോദിച്ചു ഇനി എന്നാണ് നാട്ടില്‍ പോകുന്നതെന്ന്. "എന്തിനാ മോനേ" എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ പറഞ്ഞു അവന് ഓട്ടോറിക്ഷയില്‍ കയറണമെന്ന്. ജനുവരിയിലാണ് നാട്ടില്‍ പോയി തിരികെ വന്നത്. അവന് നാട് ഒരുപാടു മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നത് ഞാന്‍ അറിയുന്നു. മാറ്റമില്ലാത്തത് എന്റെ ഉത്തരത്തിനു മാത്രം.

"നമുക്കു അടുത്ത കൊല്ലം പോകാം മോനേ"

അവന്‍ മുയലായും അമ്മ കുരങ്ങായും അഭിനയിക്കുന്ന കഥ പറയുന്ന നേരവും കഴിഞ്ഞു . അവന്‍ ഉറങ്ങി. നാളെ എങ്കിലും ആ കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകള്‍് നനയാന്‍ ഇടയാവല്ലേ എന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനകളോടെ ഞാനും..